Σκοτώνοντας κάποιο ζώο,"σκοτώνεις" την ψυχή ενός παιδιού...

Από πολύ πολύ μικρή, χάρις στην οικογένειά μου, είχα τεράστια αγάπη για τα ζώα.Μια μέρα λοιπόν(σε ηλικία 7χρονών το πολύ),εκεί που περπατούσα με τον μπαμπά μου φεύγοντας από το σχολείο,είδα κάτω ένα σκυλάκι με αφρούς γύρω από το στόμα του.Μην ξέροντας τι έχει έσκυψα να το χαϊδέψω να δω αν θα κουνηθεί,αν θα γίνει καλά.Μου λέει τότε ο μπαμπάς μου πριν προλάβω να το πιάσω πως το σκυλάκι αυτό δε θα σηκωνόταν και πως ήταν "άρρωστο"..με αγκάλιασε και φύγαμε.Ωστόσο είχα καταλάβει πως τελικά δεν ήταν άρρωστο,αλλά είχε πεθάνει...Αν τώρα στεναχωριέμαι 1 φορά για ένα ζώο που υποφέρει,τότε που ήμουν παιδάκι στεναχωριόμουν 10.Ο πόνος που ένιωθα ήταν πολύ μεγάλος,όπως συμβαίνει με κάθε παιδί.
Μια άλλη-χειμωνιάτικη-μέρα φεύγοντας από το σχολείο,περάσαμε με τους συμμαθητές μου από την πλατεία που ήταν απέναντι.Χαζεύοντας στον δρόμο,έσκυψα σε κάποια φάση τυχαία κάτω από ένα τσιμεντένιο παγκάκι.Τι ήταν αυτό που είδα?Παρ' όλο που πέρασαν πάνω από 10 χρόνια,θυμάμαι λεπτομερώς.Ήταν ένα λυκόσκυλο,ξαπλωμένο,παγωμένο,κοκκαλωμένο,νεκρό.Με τα μάτια του ανοιχτά να με κοιτάνε σα να λένε”γιατί κάποιος δε με “προλαβε”?γιατί έπρεπε να πεθάνω με φρικτό τρόπο από το κρύο”.Όπως ήταν αναμενόμενο έβαλα τα κλάματα και για πολλές μέρες-ακόμη και σήμερα-σκεφτόμουν,”μακάρι να το είχα δει πριν να ήταν πολύ αργά”.
Ποιος είναι ο λόγος που τα γράφω αυτά?Ο λόγος είναι γιατί πολλοί μπορεί να μην ενδιαφέρονται για τα ζώα,αλλά σίγουρα ενδιαφέρονται για τα συναισθήματα των παιδιών τους.Σίγουρα δε θέλουν το παιδί τους να δει κάτι τέτοιο και να το θυμάται..Εγώ παρόλο που οι δικοί μου φρόντιζαν τα ζώα,είχα την “ατυχία” να δω κάτι τέτοιο.Γιατί?Γιατί πέρα από αυτούς που νοιάζονται ,υπάρχουν κ αυτοί που δε νοιάζονται ούτε για τα ζώα,ούτε για τα παιδιά(δικά τους ή μη)που θα δουν έναν τέτοιο θέαμα.Πως θα νιώσουν αυτοί οι άνθρωποι αν το παιδί τους νιώσει άπειρη θλίψη, βλέποντας το νεκρό ζώο,τη στιγμή που αυτοί οι ίδιοι ίσως έχουν ρίξει σε κάποιο άλλο φόλα?Πως θα νιώσει το παιδί για τους γονείς του εκείνη τη στιγμή αν του πουν πως κάναν κάτι τέτοιο?Σίγουρα δε θα νιώσει περηφάνια..Συγκεκριμένα το θα νιώσει απογοήτευση...Αν λοιπόν δε νοιάζεστε για τα ζώα για σας,νοιαστείτε για τα παιδιά σας.Μη ρίχνετε φόλες και άμα δείτε ότι έχει παγωνιά,αφήστε τα σε μια γωνίτσα στην αυλή σας όπου δε θα τα χτυπάει ο αέρας,η βροχή και το χιόνι...

Λευκόβρυση Κοζάνης:5 παρατημένα κουτάβια σε μια κούτα

Χθες μου είπε ο παππούς μου πως κάπου είδε 4 κουτάβια και λίγο πιο πέρα μια κούτα.Σήμερα λοιπόν,ξέροντας στο περίπου που θα είναι πήγα να τα βρω.Όταν έφτασα ήταν μόνο 2 χωμένα δίπλα από την κούτα που κάποιος "ευσυνείδητος" παράτησε,θεωρώντας πως είναι ικανά να επιβιώσουν μόνα τους.Δεν ηξερα βεβαια αν έπρεπε να χαρώ(που ήταν μόνο 2),γιατί κάποιος καλός άνθρωπος φροντίζει τα υπόλοιπα ή να πανικοβληθώ γιατί κάτι μπορεί να τους είχε συμβεί.
Με το που τα πλησίασα το ένα έτρεξε προς τα πάνω μου ενώ το άλλο άρχισε να φωνάζει και να κλαίει.Πρόσπαθησα να το ηρεμίσω και τους έδωσα τροφή που είχα μαζί μου.Μετά από λίγη ώρα ήρθαν 2 πιτσιρίκια και φέραν και τα αδέρφια τους(άλλα 3 κουτάβια).Μου είπαν πως τα είχαν πάρει για να τα ταΐσουν.Ανακούφιση που δεν είχαν πάθει τίποτα...Ωστόσο τα παιδάκια δεν ξέραν πως να φερθούν στα κουτάβια κ εκεί που το ένα κρατούσε ενα κουτάβι,επειδή αυτό(όπως ήταν λογικό) δεν έμεινε ακίνητο το άφησε και έπεσε και χτύπησε στα πλευρά κ άρχισε να κλαίει.Κ όταν ρώτησα γιατί το έκανε αυτο μου είπε "Αφού κουνιόταν"...Δεν τα κατηγορώ, μικρά ήταν και ίσως να μην ξέραν ότι και τα ζώα πονάνε..Αλλά αυτό δεν πάει να πει πως δεν πρέπει να βοηθήσουμε αυτά τα πανέμορφα κουτάβια που είναι παρατημένα στο έλεος του καιρού και των αμαξιών που περνάνε από εκεί.
Τα έβγαλα μερικές φωτογραφίες ώστε αν κάποιος ενδιαφέρεται να υιοθετήσει κάποιο να έχει μια εικόνα.Έχω και βίντεο το οποίο ίσως ανεβάσω αύριο.Θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω και με σωματεία της Κοζάνης και θα υπάρξει ενημέρωση για τα νέα τους.
Προς το παρόν όμως κάνω θερμή παράκληση να το προωθήσετε όσο μπορείτε,μιας κ εγώ μόνο από δω μπορώ να το προωθήσω.Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων...

- update: Πήρα τηλέφωνο στο Αγγίζωο και μου είπαν πως από αύριο θα δουν τι μπορούν να κάνουν.

Η κουταβίτσα που βλέπετε παρακάτω είναι το μόνο θηλυκό απο τα 5 και το πιο παχουλούτσικο και φοβιτσιάρικο.Ωστόσο μέσα στο 5' έχει ξεπεράσει το φόβο της και αρχίζει το παιχνίδι.

Ο αλητάκος που βλέπετε είναι αρσενικός και αρκετά πεινασμένος αν κρίνω απο το πόσο λεπτός είναι.Κατά τ'άλλα είναι ζωηρός και φιλικότατος.

Ο νεαρός που ακολουθεί είναι ο πιο παιχνιδιάρης από όλα τα κουτάβια.

Το πιτσιρίκι που ακολουθεί είναι ένας πολύ ήσυχος κούταβος που απ'ό,τι φαίνεται αγαπάει το φακό.Επίσης είναι πολυυύ λεπτούλης.

Και ο μαυρούλης ήσυχος , φιλικότατος και πεινασμένος...

Και μερικές ομαδικές φωτογραφίες όπου αυτή η μικρή αγέλη προσπαθεί να μείνει ενωμένη ώστε να επιβιώσει από όσους κινδύνους την περιμένουν αν δεν βρουν άμεσα σπιτάκια.